Αγαπητή Μελ,
Η συγχώρεση είναι μια μορφή αυτοδιάσωσης που πάει, κατά καιρούς, ενάντια στην ίδια μας τη φύση. Η συγχώρεση μπορεί να μας αποτρέψει να γίνουμε ο ζωντανός ορισμός της πληγής που έχει προκληθεί σε εμάς– να μην αναλωνόμαστε στην οργή, τον πόνο, τη μνησικακία και την πικρία-. Αλλά πόσο δύσκολο είναι κάποιες φορές να συγχωρείς. Πόσο άδικο φαίνεται να απαντάς στο παράπτωμα με συμπόνια. Εντούτοις, παρά τις προαισθήσεις μας, παρά τη φαινομενική «παράνοια» μιας τέτοιας κίνησης, πρέπει να προσπαθήσουμε, επειδή η συγχώρεση μπορεί να είναι ένας τρόπος να αυτοσυντηρηθούμε. Η συγχώρεση είναι μια πράξη “αυτοαγάπης”, όπου η μοχθηρία της οποίας έχουμε γίνει αποδέκτες, μπορεί να μετατραπεί σε μια κινητήριο δύναμη που βοηθάει να διευρύνουμε την ικανότητα της καρδιάς *.
Πώς να συγχωρέσεις αυτό που δε συγχωρείται; Προκύπτει, τώρα, αυτό το ερώτημα. Μερικές φορές νιώθουμε ότι το έγκλημα έχει τέτοια βιαιότητα και είναι τόσο ανήκουστο, που είναι πέρα από κάθε απαλλαγή – αλλά ο αγώνας για συγχώρεση είναι το σημείο στο οποίο μπορεί να βρει το πραγματικό του νόημα. Ακόμα και η προσπάθεια να προχωρήσουμε στη συγχώρεση μας προσφέρει την ευκαιρία να αγγίξουμε τα όρια της χάριτος. Το να προσπαθήσουμε είναι μια πράξη αντίστασης στις δυνάμεις της χαιρεκακίας, μια μορφή προκλητικής χάριτος. Υπάρχουν κάποιοι που έχουν βρει τρόπους να συγχωρούν όλων των ειδών τις φρικαλεότητες και τους κοιτάμε με δέος. Στο Μίσιγκαν, πρόσφατα, μια μητέρα στάθηκε ενώπιον του δικαστηρίου και είπε στο δολοφόνο του 17χρονου γιου της «Σε συγχωρώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Προσεύχομαι για σένα ως μητέρα. Είσαι ένα παιδί για μένα». Η μητέρα ενός από τα θύματα της βομβιστικής επίθεσης στο Μάντσεστερ, επίσης, δημόσια συγχώρησε το δολοφόνο του παιδιού της. Αυτές είναι μορφές προκλητικής χάριτος, από ανθρώπους που αρνήθηκαν να υποκύψουν στη χαιρεκακία του κόσμου και ανέβηκαν στα ύψη της συμπόνιας πολύ μακριά από τους περισσότερους από εμάς, οι πράξεις τους είναι ένα άγιο μείγμα ομορφιάς, παραφροσύνης και κουράγιου.
Οπότε, Μελ, πώς συγχωρείς αυτόν που αγαπάς για κάτι πραγματικά τρομερό που έκανε; Θα προσπαθούσα να δω την ιδέα της συγχώρεσης ως μια πράξη απειθαρχίας, μη συμμόρφωσης στις δυνάμεις της χαιρεκακίας, μια αναγνώριση ότι δε θα προσδιοριστείς από το παράπτωμα που προκλήθηκε σε βάρος σου. Δες τη συγχώρεση ως δώρο, όχι στο πρόσωπο που προκάλεσε την πληγή, αλλά στον εαυτό σου, με τη μορφή της αυτοπροστασίας. Όσο το συντομότερο ξεκινάς τη διεργασία, τόσο λιγότερο χρόνο θα περάσεις φυλακισμένος στη μνησικακία και την πικρία, με την ελπίδα ότι κινείσαι προς έναν πιο ανθεκτικό εαυτό. Το να προσπαθήσεις και να αποτύχεις είναι από μόνο του μια μορφή βελτίωσης. Υπάρχουν φορές που η συγχώρεση είναι πέρα από εμάς, αλλά ακόμα κι έτσι πρέπει να φτάσουμε, ακόμα κι έτσι πρέπει να προσπαθήσουμε.
Με αγάπη, Νικ
*Ο συγγραφέας πιθανώς αναφέρεται στην ικανότητα να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε από τους άλλους.
Πρωτότυπο κείμενο από την ιστοσελίδα: https://www.theredhandfiles.com/how-do-you-forgive/
Μετάφραση: Ευγενία Δουβαρά
Φωτογραφία 1: από την ιστοσελίδα https://www.istockphoto.com/illustrations/broken-chain
Φωτογραφία 2: Πίνακας “Συγχώρεση” του Andrey Yanev